Boven de zilte golvende vlakte
zuigen de lichtende wolken de donkerte naar zich toe.
Mijn gedachten laat ik achter in zee.

Letty
Schrijfwerkplaats

In het Vondelpark
natuur van groen
in bomen, struikgewas
gele plekken in het gras

Kinderen gooien stenen in de plas
schrikken de drijvende eenden op
Ik sta op de ronde Vondelsteen
waarop geschreven staat:
NU U!

‘Altijd is Kortjakje ziek …’
komt zo maar op volledig
in drie coupletten met
knarsende kogellagers

Stanislaus Jaworski

Online Workshop ism Bibliotheek Den Haag en KOO Poëzieweek 2022

‘Rustig aan Robbert’, riep oma vanuit de keuken, ‘Je maakt Kees helemaal wild’.
‘Ja oma’, riep ik braaf maar vond het zelf prachtig. Kees de hond die blaffend en springend door de kamers achter mij aan rende. Terwijl ik met een grote papieren staart, gemaakt van een krant en vastgemaakt achter op mijn broek, op handen en voeten door de kamers kroop en luid blafte. Pats daar ging het bijzettafeltje met schilderijenlijstjes rinkelend tegen de vloer.
‘Nu is het welletjes’, zei oma en maakte de veiligheidsspeld los waarmee mijn staart vastzat. ‘Hup, gaan jullie maar even naar boven’. Braaf hobbelden Kees en ik de trap op. Daar schoof ik de grote leunstoel van opa naar het raam. Kees, die wist wat de bedoeling was, sprong via de stoel in de vensterbank en ging daar languit liggen. Hij paste precies. Ik klauterde ook op de stoel en hangend op zijn warme lijf keken we naar buiten. De laan was verlaten, maar soms kwam er wel eens een auto voorbij en met een beetje geluk zag je ver weg de trein rijden. Na een tijdje zo te hebben gestaan was ik waarschijnlijk in slaap gesukkeld, want plots rolde ik van de stoel en belandde ik met een plof op de grond.
‘Robbert, wat voer je in vredesnaam nu weer uit?’ Klonk de strenge stem van oma onder aan de trap.

Rob van Loon

Schrijfwerkplaats

Het moet een zondag in het vroege voorjaar of late najaar geweest zijn, met het hele gezin. In de two-color Morris stationcar naar de Leusderhei, naar het springveldje om een wandeling te gaan maken. Ik mag mijn witte Vlaamse reus Paultje meenemen. Mijn moeder is hoopvol dat we Paultje die dag zullen kwijt raken. Niets aan de hand, gezellig met z’n allen aan de wandel. Na een half uur komt er opeens een grote herder aan. Hij stuift richting Paultje en die zet het op een lopen, dag Paultje. Nou, die zien we nooit meer terug. Wel heel verdrietig, een beetje paniek ook wel. Dan maar terug naar huis. We lopen weer richting de auto. Verrassing! Paultje zit keurig onder de auto te wachten, en gaat weer mee terug naar huis.

Greet Wervelwind
Schrijfwerkplaats