Ik wurmde me door de dichtbegroeide takken om dichter bij de stam te kunnen komen. De spar was oud en hoog en stond midden op het grasveld. De bast was ruw en plakkerig maar dat deerde me niet. Via de onderste, meest stevige, tak duwde ik mezelf omhoog zodat ik een hogere tak kon vastgrijpen. Als ik eenmaal goed stond kon ik hop, trapsgewijs, naar boven klimmen. Op zes meter hoogte had ik mijn plekje. Daar waar de begroeiing en de takken dunner werden, waar ik zachtjes heen en weer wiegde, hield ik me vast met één arm om de stam. Ik keek over de tuin en de huizen, niemand wist dat ik hier zat. Hier was ik veilig.

Liesbeth de Vos

Fragment uit  ‘Als de bloesem valt…’ waar Liesbeth tijdens de cursus ‘Een Heel Verhaal’ aan werkte

‘Rustig aan Robbert’, riep oma vanuit de keuken, ‘Je maakt Kees helemaal wild’.
‘Ja oma’, riep ik braaf maar vond het zelf prachtig. Kees de hond die blaffend en springend door de kamers achter mij aan rende. Terwijl ik met een grote papieren staart, gemaakt van een krant en vastgemaakt achter op mijn broek, op handen en voeten door de kamers kroop en luid blafte. Pats daar ging het bijzettafeltje met schilderijenlijstjes rinkelend tegen de vloer.
‘Nu is het welletjes’, zei oma en maakte de veiligheidsspeld los waarmee mijn staart vastzat. ‘Hup, gaan jullie maar even naar boven’. Braaf hobbelden Kees en ik de trap op. Daar schoof ik de grote leunstoel van opa naar het raam. Kees, die wist wat de bedoeling was, sprong via de stoel in de vensterbank en ging daar languit liggen. Hij paste precies. Ik klauterde ook op de stoel en hangend op zijn warme lijf keken we naar buiten. De laan was verlaten, maar soms kwam er wel eens een auto voorbij en met een beetje geluk zag je ver weg de trein rijden. Na een tijdje zo te hebben gestaan was ik waarschijnlijk in slaap gesukkeld, want plots rolde ik van de stoel en belandde ik met een plof op de grond.
‘Robbert, wat voer je in vredesnaam nu weer uit?’ Klonk de strenge stem van oma onder aan de trap.

Rob van Loon

Schrijfwerkplaats

Atlas moest heel nodig. Heel nodig iets doen. Misschien moest hij plassen of had hij een pappadag. Hij had in ieder geval haast en moest de wereld kwijt. Hij kon niet rennen met die last op zijn schouders. Hij zag een meisje voorbij huppelen. Haar blonde haren zwiepten bij iedere hup omhoog. Ze zong een liedje en leek blij. Zorgeloos. Ze zag eruit alsof ze de wereld aankon. Misschien kon zij ‘m even overnemen.

Petra van der Kroft

Schrijfwerkplaats

Nooit kwam ik in de Rivierenbuurt,
maar heden tot mijn verrassing
belandde ik in een modern lokaal
met een daktuin, met kas, regenton,
gras, wilde bloemen, een duif, twee merels,
wuivende bomen in de verte
en daarboven, blauwe lucht en wolken …

Epi

Cursus ‘Leven, een gedicht!’ bij buurtfestival Poetry in de Park

Het was vroeg in de ochtend, donker en stil, in de tuin bij oma op St. Eustatuis. Om mij heen zag ik een stenen oven, een grote steen, bomen en de berg. Ik rook de ochtenddauw. Ik begon de bezem vast te binden voor oma, waarmee de oven zou worden uitgeveegd. Toen ik klaar was gaf ik het aan haar. Wijzend zei oma: ‘kijk daar boven de berg’. Ik zag een grote ster met een staart kleine sterren. ‘Deze ster komt elke zeven jaar’. Wat een helder beeld, het leek een wonder.

Elsa Hooker

Creatief Schrijven deel 2
Bibliotheek Segbroek

Mossen, gekleurde struiken en rode bruggetjes
Boeddha staat verdekt opgesteld
Theeceremonie wordt uitgesteld
We zijn hier niet alleen
Zoete bloemengeur vervult de lucht

Elly Vons

Creatief Schrijven deel 2
Bibliotheek Segbroek

Mijn wens is dat ik weer beter kan lopen
Dan breng ik je de wereld rond
Eerst naar mijn geliefde geboortegrond
Morgen word ik beter
Dan kan ik weer bij mijn schoenveter
En voel ik mij weer zeker
Nu kan ik weer lopen
Mijn wereld gaat weer open.

Margy Atmo

Workshops Oud en Nieuw
Bibliotheek Loosduinen

Ik krijg haar voor de eerste keer na de geboorte te zien. Ze is zo mooi, perfect en lekker schoon. Niks van die witte laag op haar hoofd te zien meer. Ik neem haar over van de verpleegster kijk haar echt aan, met tranen in mijn ogen. Ik druk mijn neus diep maar voorzichtig in haar kleine nek. Hhhmmmmmmm, nieuwe baby geur, zo fris, warm en geruststellend. Zelfs aan het eind van de dag, na al die borstvoeding, kotsen en groene poep, ruikt ze nog steeds hetzelfde. Wat een aparte geur hebben pasgeboren babies.

Nu zo vele jaren later houd ik mijn vier uren oude kleinzoon voor de eerste keer vast en hij ruikt precies hetzelfde! Hoe kan dat nou!? Ik kan niet geloven dat alle baby’s hetzelfde ruiken.

Alvarine

Creatief Schrijven Bibliotheek Segbroek

Het boek van Rob van Loon is af! En te koop.  De geweldige verhalen over zijn werk als dierenverzorger zijn nu te lezen, door te bladeren, mee te beleven en te bekijken, in zijn eigen boek.

Precies drie jaar geleden begon Rob aan de cursus ‘Een Levensverhaal’, bij VerhalenVangers. Het schrijven van een boek was wel zijn doel maar ook iets waar hij nog niet echt van durfde te dromen. Nu is het gelukt, door noeste arbeid en vasthoudendheid. En omdat deze verhalen simpelweg gelezen moeten worden, iets wat Rob al wist en wij ook al snel zagen.

VerhalenVangers is steeds betrokken geweest bij de totstandkoming van ‘Een leven lang poep’. Met na de eerste cursus een vervolg, individuele begeleiding en later nog de maandelijkse bijenkomsten met medecursisten (bezig met hun eigen verhalen, daar gaan we nog van horen!), voor feedback, uitwisseling en het vinden van de moed om door te gaan…

Rob van Loon van harte gefeliciteerd!
Liesbeth de Vos, Petra van der Kroft en Ineke Brouwer ontzettend bedankt!
Het was ongelooflijk mooi om dit met jullie mee te maken.

Jessie

‘Ik kan in het water op mijn handen staan pap, kijk maar’, zeg ik. Maar hij houdt mijn broers in de gaten en kijkt waar zij weer boven komen, dat zie ik, want hij luistert niet en doet niet wat ik zeg. Ik trek hem aan de rand van zijn zwembroek en zeg hem dat hij wel op moet letten.
‘Nou heb je het gemist’, zeg ik teleurgesteld. Daar weet mijn vader wel wat op en hij tilt mij in de lucht. Ik gil want ik weet wat hij gaat doen. Hij loopt de zee in met mij boven zijn hoofd en gooit mij in het witte schuim van de golven. Plons! Doe ik terwijl de kou mij beslaat en ik naar adem hap. Pap trekt mij weer binnen handbereik. Hij is mijn veilige boei in de grote oceaan. Hij zet mij op zijn brede schouders en waadt met mij torenhoog boven de zee uit naar mijn broers. Even voel ik mij de koningin van de zee maar dan gooit hij mij weer door de lucht en staat mijn wereld stil. Terwijl ik tuimel trekt de hemel en de zee onder mij aan mij voorbij, de zon in het hoekje van mijn oog. In de verte de stem van mijn broer:
‘En nu ik’, roept hij. Het koude water brengt mij in een klap weer terug in deze wereld en ik ga kopje onder in de golf. Een grote slok zout water en even weet ik niet meer wat onder en wat boven is, alles is groen om mij heen. In deze stilte hoor ik slechts mijn hart door het kalme ruizen van de zee heen terwijl het zand in de stroming mijn huid schuurt. Paniek, ik raak in paniek. Maar dan is daar die grote vertrouwde hand die mij stevig aan mijn bovenarm uit het water trekt.

Dineke

Fragment uit langer verhaal
Cursus Strandverhalen Bibliotheek Nieuw Waldeck