1
Voor alles
Ruikt het naar ruimte
Naar verte en diep

Het is stil
En stiekem rommelt het toch
Van kabbelen en babbelen en ruisen
Van tetteren en schreeuwen en suizelen

Tranen in mijn ogen van de wind
Gloeiende wangen van langs schurend zand
Mijn adem blaast mij op
Tegen de wind in

2
Sjors de zeeman aller zeemannen
Op zoek naar vrijheid,
vergezichten,
verre gezichten
En liefst ook nieuwe liefdes

Machinist Ie klas op een tanker
Huid zwart van smeerolie
Oren doof van dreunende ketels

Met stinkende mannen in een helle kajuit
Woest en weemoedig onverstaanbaar zingend
Van moeder en vrouw en kinderen
En ook van niets

3
De vliegers vliegen
De hardlopers rennen
De honden blaffen
De strandjutter vindt zijn schat
De zeevisser vangt zijn vis
Eenzame wandelaars zoeken elkaar
En lopen elkaar mis

Joke de Haan

Cursus Strandverhalen
Bibliotheek Nieuw Waldeck

Het moet een zondag in het vroege voorjaar of late najaar geweest zijn, met het hele gezin. In de two-color Morris stationcar naar de Leusderhei, naar het springveldje om een wandeling te gaan maken. Ik mag mijn witte Vlaamse reus Paultje meenemen. Mijn moeder is hoopvol dat we Paultje die dag zullen kwijt raken. Niets aan de hand, gezellig met z’n allen aan de wandel. Na een half uur komt er opeens een grote herder aan. Hij stuift richting Paultje en die zet het op een lopen, dag Paultje. Nou, die zien we nooit meer terug. Wel heel verdrietig, een beetje paniek ook wel. Dan maar terug naar huis. We lopen weer richting de auto. Verrassing! Paultje zit keurig onder de auto te wachten, en gaat weer mee terug naar huis.

Greet Wervelwind
Schrijfwerkplaats

‘Dat durf je niet!’, zegt mijn zus van zes. Ik dus mooi wel. Ik ga de uitdaging aan. Nog een paar stappen en ik ben binnen bij het frietdeel van ‘De Gouden Paraplu’ in de Goudenregenstraat. Moeder Kalisvaart vist met de schuimspaan de friet uit de bak. Die d-r-u-i-p-t van het vet. Zelf zal ze ook weg weten met de gouden steeltjes. Dat verraadt haar omvang wel. Haar zonen die bij mij op school zitten, hebben ook al superproporties.
‘Vier maal, alstublieft’, zeg ik, als ik aan de beurt ben. Gesis, onze friet gaat erin. Niemand heeft gemerkt, hoe ik naar binnen gekomen of nee geslopen ben. Een beetje schaam ik me wel.
‘Als jij bij de Gouden Paraplu patat gaat halen, krijg je een gulden. Maar…’ heeft mijn moeder met een speels lachje gezegd, ‘wel… op mijn hoge hakken’. Ik zie Moeder Kalisvaart al op hoge hakken. Ze zakt er vast doorheen. Charmant zal ze er ook niet door worden. Haar lippen heeft ze niet eens gestift zoals mijn moeder dat wel doet. Niemand zal mijn moeder ooit zien, als ze zich niet opgemaakt heeft. Met haar schelle stem zegt Moeder Kalisvaart:
‘Alles in een zak? Of vier aparte zakjes?’
‘Doet u maar alles in een zak’. Dan doet ze er altijd wat extra friet bij, dat weet ik. Als ik de deur uitstap, hoor ik haar nog net zeggen: ‘Wat heb jij elegante schoenen aan!’ Ik draai mijn hoofd om en zwaai met de zak patat.
‘Een weddenschap!’
‘Gefeliciteerd!’ zegt Moeder Kalisvaart met een lach en ze gooit voorgebakken goud in de bak. Schuifelend en klossend op de rode hakken loop ik naar huis terug. Laan van Meerdervoort, langs café De Burcht, waar mensen op het terras zitten, de Magnoliastraat in. Een lach op mijn gezicht. Bijna is mijn missie volbracht. Ik heb een gulden verdiend, een zilveren gulden.

Frits Enk
Schrijfwerkplaats