Etalage

Harriët, in de kraamkliniek maart 1970:
Dit boek gekregen van Leen toen Finn geboren werd. Leen is lief want hij was steeds bij me om te helpen. Eerst moest ik steeds aan Leen denken en niet zo erg aan Finn. Finn werd pas iets van ons vanmorgen met het flesje toen hij ineens net zo gaapte als Leen … 

Leen, maart 1973 
Alles gaat erg snel. Lola is inmiddels geboren … Lola is erg lief en wellustig. Ze lacht snel met een scheef lachje, kreunt af en toe van genoegen. Ze huilt niet vaak, maar als ze het wel doet is het dan ook niet mis. Lola en Finn kunnen best met elkaar opschieten. Ze kunnen soms erg gemoedelijk samen op bed liggen en elkaars hand vasthouden … 

Als het concert afgelopen is, na de toegiften, als ik zeker weet dat het kan, storm ik op het toilet af. Ik werp mezelf door de mensen heen, bereik een wasbak, klok een enorme hoeveelheid water naar binnen, gooi de deur van een wc hokje open en dicht en op slot. Al het water komt in één golf mijn keel weer uit de wc in. En eindelijk kan ik plassen. Thuis vertel ik het allemaal in één stuk aan mijn moeder, terwijl ik naar de leuning van de rieten stoel kijk in de achterkamer. En naar haar.  Ze luistert, ze laat het me allemaal vertellen en luistert. Alleen al door hoe ze naar me kijkt, weet ik dat dit een goed verhaal is.

Maar nu krijg ik een nieuwe kamer. Meneer Schouten is al bijna honderd en hij is naar een verzorgingstehuis gebracht. Zijn huis komt bij ons huis en we krijgen twee voordeuren: nummer 58 en 56. Ik ben twaalf jaar oud en blij, dat ik wel gewoon bij mijn ouders kan blijven wonen. Ze stelden voor dat Finn en ik samen nummer 56 zouden nemen. Dat we dan wel op nummer 58 voor alles terecht konden, bij hen, maar ook een eigen huis zouden hebben. Het leek ons iets te vroeg voor onszelf. Daarom breekt mijn vader de muur door. Ik moet van mamma de deur dicht doen en wachten op de overloop, omdat de moker straks door de muur heen komt.